Πρόστυχα πρόστιμα

Η επιλογή του κράτους να διαχειριστεί την πανδημία με αστυνομικούς όρους και όχι με υγειονομικούς αποκαλύφθηκε στο δεύτερο κύμα της πανδημίας σε όλο της το μεγαλείο. Η διασπορά του ιού έχει γίνει η δικαιολογία για να παρθούν ακραία και παράλογα μέτρα περιορισμού (απαγόρευση κυκλοφορίας) και ακραία κατασταλτικά μέτρα ενάντια σε οποιαδήποτε φωνή και κίνηση είναι απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Κάθε τόσο ανακοινώνονται νέες προσλήψεις αστυνομικών και χρηματοδοτήσεις σε αστυνομικούς εξοπλισμούς και δημιουργία νέων σωμάτων ασφαλείας. Αν κρίνουμε και από την συνολική πολιτική της κυβέρνησης και τα νομοσχέδια που ψηφίζει στη βουλή κάθε τρεις και λίγο καταλαβαίνουμε ότι εκμεταλλεύεται αυτή την συγκυρία για να εξαπολύσει την πιο άγρια επίθεση των τελευταίων χρόνων, στην πλειοψηφία της κοινωνίας. 

Η απόφαση να αυξηθεί το πρόστιμο από τα 150 στα 300 ευρώ ήταν από μόνη της αρκετή για να καταλάβουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Η κατασταλτική πολιτική οξύνθηκε στις πορείες της 17Ν και της 6ης Δεκέμβρη με τις γνωστές απαγορεύσεις για τις συναθροίσεις που έρχονταν από το αρχηγείο της αστυνομίας και το ξύλο και τις συλλήψεις των διαδηλωτών που συνοδεύονταν πάντα με το γνωστό 300άρι. Σε αυτές τις διαδηλώσεις βιώσαμε τον απόλυτο εμπαιγμό από το κράτος. Διαδηλωτές που κρατούσαν αποστάσεις στις πορείες, συμπιέζονταν από τον αστυνομικό κλοιό και μετά συλλαμβάνονταν και στοιβάζονταν στα κρατητήρια για… διασπορά του ιού. Η κοροϊδία όμως έχει και συνέχεια. Οι ίδιες απαγορεύσεις και πάλι από το αρχηγείο της ελληνικής αστυνομίας ανακοινώθηκαν για το παν-εκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 28ης Γενάρη με μια εξαίρεση. Τους καταναλωτές. Ας ειπωθεί λοιπόν ξεκάθαρα. Αυτό που ποινικοποιείται είναι η πολιτική δράση. Οι απαγορεύσεις φωτογραφίζουν τις διαδηλώσεις και το πρόστιμο χρησιμοποιείται για να εξοντωθούν οικονομικά οι αγωνιστές. Συλλήψεις και πρόστιμα επιβλήθηκαν στις οχτώ φεμινίστριες στο σύνταγμα, επιβάλλονται πρόστιμα σε ανθρώπους που απλά ανοίγουν ή βάζουν κάπου ένα πανό, σε συναγωνιστές και συναγωνίστριες που μοιράζουν κείμενα και σε κάθε έναν που δεν συμμορφώνεται με τον κρατικό παραλογισμό. Επιτρέπεται ο συνωστισμός σε αστικά λεωφορεία, σε χώρους εργασίας, σε σχολεία σε καταστήματα εμπορίου, με λίγα λόγια όταν πρόκειται για παραγωγή η κατανάλωση, αλλά απαγορεύεται σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση και ειδικά αν πρόκειται για διεκδίκηση. Το κρατικό μένος απέναντι στην κοινωνία είναι τέτοιο που στήνονται δικογραφίες και διώκονται εργαζόμενοι, φοιτητές και συνδικαλιστές για συγκεντρώσεις και πορείες, ενώ έχουν διαταχθεί ακόμη και ΕΔΕ εναντίον εργαζόμενων υγειονομικών με την κατηγορία ότι κόλλησαν τον ιό.

 Η δική μας απάντηση σε αυτήν την πρωτοφανή κρατική επίθεση είναι η κοινωνική αλληλεγγύη και η οργάνωση. Απαντάμε με διαδηλώσεις  και πορείες σε όλη την πόλη, ,με οργάνωση στους εργασιακούς μας κλάδους, με στήριξη στους εργαζόμενους υγειονομικούς, με παρεμβάσεις στις γειτονιές και ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια και νομοσχέδια. Ως εργαζόμενοι στους καλλιτεχνικούς κλάδους προτάσσουμε την οργάνωση για να αντιμετωπίσουμε συλλογικά την απαξίωση των επαγγελμάτων μας, την επισφάλεια και την ανεργία.